«ΜΑΘΑΙΝΩ πώς να ΜΑΘΑΙΝΩ»
«Ο ΠΡΩΤΟΣ…ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»
2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
2023-2024
Στο πλαίσιο του Σχεδίου Δράσης «Μαθαίνω πώς να μαθαίνω» οι μαθητές/τριες της Γ1 και Γ3 Τάξης στο μάθημα της Ιστορίας εργάστηκαν ομαδικά και υλοποίησαν και παρουσίασαν στην τάξη τους το project με τίτλο «Ο ΠΡΩΤΟΣ…ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»:
https://online.fliphtml5.com/qlmxk/qpbm/
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 σκιαγραφείται ως σφαγείο. Με τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ «Ο Μεγάλος Πόλεμος που μόλις διασχίσαμε διαφέρει απ’ όλους τους παλιούς πολέμους, τόσο ως προς την τερατώδη δύναμη πυρός των αντιπάλων όσο και ως προς τα τρομακτικά μέσα καταστροφής που διέθεταν, διαφέρει, όμως, και από όλους τους άλλους σύγχρονους πολέμους ως προς την ακραία αγριότητα με την οποία διεξήχθησαν οι επιχειρήσεις…Η Ευρώπη, όπως κι ένα μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής, μετατράπηκε σε απέραντο, ρημαγμένο πεδίο μάχης, που δεν κατακλύστηκε από στρατούς, αλλά από ολόκληρα έθνη».
Σήμερα, γνωρίζουμε με τον πιο αναμφισβήτητο και τραγικό τρόπο ότι η ειρήνη, η κατανόηση και η συμφιλίωση, δεν είναι αυτονόητες έννοιες. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, δε νοούνται χωρίς τη γνώση. Προϋποθέτουν τη μη επανάληψη των λαθών του παρελθόντος.
Επιμέλεια: Θ. Ι. Κεφαλά
Τεχνική υποστήριξη: Χρ. Ράπτης
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ…ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ!
Ένα μάθημα Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας που ξέφυγε...
«ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ;»
Σε ένα μάθημα της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, ένας μαθητής της Α1 Τάξης στα καλά καθούμενα εκεί που διαβάζαμε ένα κείμενο φανταστικό στ’ αλήθεια, έχασε την παράγραφό του, πράγμα αρκετά μυστήριο, δεν μπορείτε να πείτε. Γιατί, το να εξαφανίζεται έτσι μια παράγραφος δεν είναι δα και κάτι το συνηθισμένο.
Οπότε, τι να κάνουμε, πώς θα τον βοηθήσουμε; Αρχίσαμε να ψάχνουμε από δω κι από κει, κάτω από τα θρανία, πάνω από τα θρανία, στο διαδραστικό πίνακα, μέσα στα ντοσιέ της Λογοτεχνίας, ακόμα και τις τσέπες μας αναποδογυρίσαμε και κοιτάξαμε. Εις μάτην… Η παράγραφος πουθενά. Το μυστήριο μεγάλωνε…κι αυτή η μυστηριώδης εξαφάνιση κατέληξε τελικά να γίνει όχι μία αλλά σχεδόν είκοσι μικρές ιστορίες αφού το κάθε παιδί είχε να πει και κάτι φανταστικά δικό του γι’ αυτή τη…χαμένη παράγραφο. Αν θέλετε να μάθετε τι έγινε πραγματικά, δεν έχετε παρά να ξεφυλλίσετε αυτό εδώ το βιβλίο: https://www.calameo.com/read/00759298405dc0fd98d52
Επιμέλεια: Θ. Ι. Κεφαλά
Εικαστική επιμέλεια: Ελ. Δάφνος
Τεχνική υποστήριξη: Β. Κόλλια
Ζωντανεύοντας τα σχολικά βιβλία με χρήση Επαυξημένης Πραγματικότητας (AR)
Για να παρακολουθήσετε την πορεία δράσης του άξονα «Διδασκαλία, μάθηση και αξιολόγηση» πατήστε το σύνδεσμο που ακολουθεί
https://padlet.com/drasiarstasxolikabiblia/padlet-h8pec90iwqwnobof
Παρέα με την ΑΛΚΗ
Για παρακολουθήσετε την πορεία δράσης του άξονα «Ηγεσία, οργάνωση και διοίκηση σχολικής μονάδας» του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης πατήστε το σύνδεσμο που ακολουθεί https://el.padlet.com/katbravou/padlet-hq232cwygtnyl58g
Και μετά: Τι και Πώς (έγινε) μετά;
Το "ΜΕΤΑ" του Αργύρη Σφουντούρη
Στο πλαίσιο του Σχεδίου Δράσης «Και ΜΕΤΑ; Τι (και πώς) έγινε ΜΕΤΑ;» οι μαθητές/τριες της Γ Τάξης μελέτησαν, συζήτησαν και αναρωτήθηκαν για τους άτυπους και τυπικούς μηχανισμούς που οδηγούν σ' ένα βιώσιμο ΜΕΤΑ, με άλλα λόγια για πώς οικοδομείται το ΜΕΤΑ μιας φυσικής και μιας ιστορικής καταστροφής. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην περίπτωση του Διστόμου καθώς το 2024 συμπληρώνονται 80 χρόνια ΜΕΤΑ την αδιανόητη ναζιστική θηριωδία.
Άξονας της εργασίας το ντοκυμαντέρ "Ένα τραγούδι για τον Αργύρη« (2006) του Στέφαν Χάουπτ, μια ιστορία επιβίωσης, συντήρησης της μνήμης αλλά και (ανα)δημιουργίας. Το ΜΕΤΑ του Αργύρη Σφουντούρη από το Δίστομο που έχασε τους γονείς του το 1944 σε ηλικία τεσσάρων χρονών, ενηλικιώθηκε, σπούδασε, περιπλανήθηκε στον κόσμο και επέστρεψε στον τόπο του τραύματος πολιορκούμενος από το ατέλεστο καθήκον.
Ο Αργύρης Σφουντούρης με τον αγώνα του για δικαίωση των θυμάτων της σφαγής απέδειξε ότι «από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες» (Δ. Σολωμός).
https://drive.google.com/file/d/1tudVjaPDR1tYYAf4vim6BAzQZesuHDyA/view?usp=drive_link
Οι εκπ/κοί: Ελ. Δάφνος, Γ. Ι. Ζάχος, Β. Θεοφανίδου, Θ. Ι. Κεφαλά, Αρ. Κωστάκη, Χρ. Ράπτης
Στο Δίστομο, 80 χρόνια ΜΕΤΑ (1944-2024)
25 Απριλίου 2024_ Γ΄ Γυμνασίου
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αδιανόητες θηριωδίες έθεσαν υπό αμφισβήτηση την «ανθρώπινη κατάσταση». Μικρογραφία μιας τραγωδίας αποτυπώνεται και στο Δίστομο στο οποίο διαπράχθηκε ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα πολέμου. Μέσα σε λίγες ώρες, στις 10 Ιουνίου 1944, 229 άνθρωποι, βρέφη, παιδιά, άντρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι, αλλά και ζωντανά, εξολοθρεύθηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.
Ογδόντα χρόνια ΜΕΤΑ, η τραγωδία του Διστόμου δεν ξεθωριάζει. Οι μαθητές/τριες επισκέφτηκαν την Πέμπτη 25 Απριλίου 2024 το Δίστομο στο πλαίσιο του Σχεδίου Δράσης «Και ΜΕΤΑ; Τι (και πώς) έγινε ΜΕΤΑ;» και ξεναγήθηκαν στο Μαυσωλείο Διστόμου, ένα γλυπτικό σύμπλεγμα, έργο του γλύπτη Στέλιου Τριάντη (1931-1999).
Η σφαγή του 1944 εξετάστηκε ως μελέτη περίπτωσης για την πορεία ανασυγκρότησης μιας κοινότητας ΜΕΤΑ από μια καταστροφή, μέσα και από τη διατήρηση, διαχείριση και οικοδόμηση της ιστορικής μνήμης. Το συνεχές ΜΕΤΑ.
Η Ομάδα του Σχεδίου Δράσης ευχαριστεί θερμά την κα Αμαλία Παπαϊωάννου, αρχαιολόγο-μουσειολόγο του Δήμου Διστόμου για την ζωντανή ξενάγησή της αλλά και για την πολύτιμη συμβολή της στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση της επίσκεψης στο Δίστομο.
Μνημείο Αθανάτων του Έθνους
6 Μαρτίου 2024_ Γ΄ Γυμνασίου
Την Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024 πραγματοποιήθηκε εκπαιδευτική επίσκεψη των μαθητών/τριών της Γ Τάξης στο Μνημείο Αθανάτων του Έθνους, στο στρατόπεδο «Αλ. Παπάγου». Ένα μνημείο υπό κατασκευή που τιμά τα ονόματα των 121.692 πεσόντων στους εθνικούς αγώνες 1830-1974. Και είναι «υπό κατασκευή» καθώς οι άγραφες πλάκες του περιμένουν τα ονόματα όσων δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί και ως εκ τούτου, δεν έχουν καταγραφεί.
Η μοναδικότητα αυτού του μνημείου έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά σε όλη την Ελλάδα βρίσκονται σε χώρο μνημείου καταγεγραμμένα όλα τα ονόματα των πεσόντων στους αγώνες του Έθνους από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, με τα ονοματεπώνυμά τους, χωρίς βαθμούς, χωρίς κλάδους προελεύσεως, χωρίς ειδικότητες, χωρίς τόπους που έπεσε ο καθένας.
Το δημόσιο μνημείο ως εμπειρία ΜΕΤΑ-μνήμης. Μιας μνήμης που διατηρούν οι επόμενες γενιές με γεγονότα που οι ίδιες δεν έχουν βιώσει. Εδώ, έχουμε ένα πρόσφατο δημόσιο μνημείο, επώνυμο αλλά ισότιμο απέναντι στην απότιση τιμής, με συγκεκριμένες αισθητικές και ιδεολογικές επιλογές. Οι μαθητές/τριες είχαν την ευκαιρία να αντιληφθούν ότι το ΜΕΤΑ ενός ιστορικού γεγονότος, είναι η ανακατασκευή και η ένταξή του στη θεσμική συλλογική μνήμη. Και η μνήμη είναι η πρώτη ύλη τόσο της προσωπικής όσο και της εθνικής ιστορίας.